Non é só a destrución. Non son só as bombas. Nin sequera os corpos esnaquizados que se asoman, fugaces, aos titulares. É a fame. A fame deliberada. A fame como arma de guerra. Como método cruel e planificado de exterminio. 

​

Miles de nenos e nenas morren en Gaza sen acceso a auga, sen alimento, sen atención médica, mentres o mundo observa, impasible ou distraído. As imaxes que nos chegan non poden transmitir a ignominia nin o horror que realmente se vive alí. Son fragmentos dun sufrimento tan inmenso que escapa á nosa comprensión. 

​

Temos que ser quen de sentir esa dor coma se fose nosa. Coma se cada corpo ferido en Gaza fose parte do noso propio corpo. Porque só así, sentíndonos un, entendendo que formamos parte dunha mesma carne lacerada, mutilada, desmembrada, poderemos espertar en Occidente. 

A dor compartida fainos humanos. Fainos iguais. E fainos comprender que o que acontece en Gaza, tamén nos está a acontecer a nós.

​​